Συμπληρώνονται σήμερα 28 χρόνια από τον χαμό του Κερτ Κομπέιν, του ανθρώπου-σύμβολο της grunge rock μουσικής, του καλλιτέχνη που σημάδεψε μια ολόκληρη γενιά, την τέλεια μίξη της αγάπης για ζωή και της ματαιότητας των πάντων.
Γεννημένος στο Αμπερντίν -των Ηνωμένων Πολιτειών-, στις 20 Φεβρουαρίου του 1967, ο Κομπέιν εξέφρασε από νωρίς την αγάπη του για τη μουσική. Η θεία του μάλιστα, από όταν ο ίδιος ήταν οκτώ χρονών, δήλωνε πως ο μικρός Κερτ ήταν ιδιαίτερα χαρισματικός.
Έχοντας ζήσει το άσχημο διαζύγιο των γονιών του, τρεις αλλαγές σε σπίτια και τρέχον κηδεμόνα και τον εξαναγκασμό από τον πατέρα του να ασχοληθεί με τον αθλητισμό, ο Κομπέιν ένιωσε επιτέλους τη «λύτρωση» στα 14α γενέθλια του, όταν πήρε μια κιθάρα ως δώρο από τον θείο του.
Πέρα από τραγούδια των συντοπιτών «Melvins», έμαθε και τελειοποίησε το «Back in Black» των AC/DC, ενώ στη συνέχεια ξεκίνησε να πειραματίζεται με δική του δουλειά.
Όταν συνειδητοποίησε ότι δεν θα πιάσει τον απαιτούμενο βαθμό για να πάρει απολυτήριο από το σχολείο, τα παράτησε. Η μητέρα του, του έθεσε το δίλημμα: ή θα βρει μια δουλειά, ή θα τον διώξει από το σπίτι.
Λίγους μήνες μετά, ο άνεργος Κερτ βρήκε τα πράγματα του πακεταρισμένα σε κούτες έξω από την πόρτα. Για αρκετό καιρό, έμενε σε φίλους ή τρύπωνε κρυφά στην αποθήκη του σπιτιού της μητέρας του.
Στο κομμωτήριο της γειτονιάς, γνώρισε τον Κρις Νοβόσελιτς, έναν ήσυχο νεαρό, ο οποίος έπαιζε μπάσο. Πηγαίνοντας στον χώρο που έκαναν πρόβες οι «Melvins», ο Κομπέιν ήθελε να φτιάξει μια δική του μπάντα, και μετά από προσπάθεια, έπεισε τον Κρις να φτιάξουν μία.
Έχοντας καταφύγει στη λύση του Τσαντ Τσάνινγκ στα ντραμς, οι «Nirvana» πλέον, κυκλοφορούν το 1989 το άλμπουμ-ντεμπούτο τους, το «Bleach».
Ο Κερτ Κομπέιν εξαρχής δεν είχε εντυπωσιαστεί από τις ικανότητες και το στυλ του Τσάνινγκ, και στη συνέχεια, τον αντικατέστησε με τον Ντέιβ Γκρολ, ο οποίος έμελλε να είναι και ο μόνιμος ντράμερ τους στη συνέχεια.
Απόγειο τους, η κυκλοφορία του δίσκου «Nevermind» το 1991, με μια από τις μεγαλύτερες επιτυχίες στην ιστορία της ροκ μουσικής, το «Smells Like Teen Spirit», το οποίο έσπασε κάθε διαθέσιμο ρεκόρ σε κάθε τομέα.
Το 1992 και το 1993 κυκλοφορούν τα άλμπουμ «Incesticide» και «In Utero», καθιερώνοντας έτσι το όνομα τους στην πορεία της grunge, με τον κόσμο και τα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης να αποκαλούν τον Κομπέιν «Τζον Λένον του είδους».
Ένα χρόνο μετά, η παρουσία τους στο Unplugged του MTV γίνεται δίσκος, ο οποίος θα είναι και ο τελευταίος τους. Στις 5 Απριλίου του 1994, ο Κομπέιν αφήνει την τελευταία του πνοή.
Έχοντας υποφέρει από τις προσπάθειες αποτοξίνωσης από την ηρωίνη, από την κατάθλιψη, από μια ασθένεια που είχε στο στομάχι η οποία του προκαλούσε αφόρητο πόνο και δεν εντοπίστηκε ποτέ, από συνεχόμενες βρογχίτιδες και πνευμονίες, δίνει τέλος στην ίδια του τη ζωή.
Κάνοντας χρήση ηρωίνης, ηρεμιστικών και ενός όπλου, «λυτρώνει» τον εαυτό του, αφήνοντας πίσω τη σύζυγό του Κόρτνεϊ Λοβ και την μικρή του κόρη, Φράνσις Μπιν Κομπέιν.
Ο Κερτ Κομπέιν και η κόρη του, Φράνσις Μπιν.
Πάνω από 7.000 θαυμαστές κατακλύζουν το πάρκο που βρισκόταν κοντά στο σπίτι του, θρηνόντας τον χαμό ενός ανθρώπου-θαύμα.
Η Κόρτνεϊ Λοβ, σε μια ημιτελή από το κλάμα, ομιλία, καταριέται τον Κερτ που τους άφησε πίσω, ευχαριστεί τον κόσμο που παρεβρέθηκε, ενώ αργά, προς τα ξημερώματα, μοιράζει όσα ρούχα του είχαν μείνει, στο κοινό.
Η Κόρτνεϊ Λοβ και ο Κερτ Κομπέιν.
