του Χάρη Μυρτάκη
Το προπονητικό τέλος του Τσάβι έρχεται ίσως με τον χειρότερο τρόπο, καθώς πληρώνει ‘αμαρτίες’ άλλων και δεν έχει τον σεβασμό που του αξίζει όντας ένας θρύλος της ομάδας. Από το καλοκαίρι η Μπαρτσελόνα θα πορευτεί με άλλον προπονητή με την ελπίδα ότι θα έρθουν ξανά τα καλά της χρόνια, να φαντάζει όνειρο…
Τον Νοέμβριο του 2021 και μετά την αποχώρηση του Μέσι από τους Μπλαουγκράνα, η έλευση του Τσάβι έφερε ελπίδα για τον μέλλον και ικανοποίηση συνολικά στον οργανισμό καθώς όλοι ήλπιζαν, σε μια συνέχεια του Πεπ Γκουαρδιόλα. Τα ταλέντα της Μασία, η επιστροφή του Λαπόρτα στην προεδρία καθώς και η προηγούμενη καταστροφική σεζόν έδιναν την αίσθηση, του ότι όπως και να έχει μόνο καλό θα κάνει αυτή η κίνηση στην ομάδα.
Την πρώτη χρονιά μπήκαν τα θεμέλια για το χτίσιμο της ομάδας, με μια αξιοπρεπή σεζόν εντός συνόρων, σημαντικές νίκες ψυχολογικά όπως το 0-4 εκτός έδρας εναντίον της Ρεάλ, εδραίωση παικτών στο ρόστερ,ειδικότερα νεαρών όπως ο Γκάβι και παρόλη την κακή ευρωπαϊκή κακή εικόνα η Μπάρτσα έδειχνε ότι βαδίζει σε σωστά μονοπάτια προς την επιστροφή στην κορυφή. Η επόμενη σεζόν θα λέγαμε ότι ήταν αρκετά επιτυχημένη, με την ομάδα να κατακτά το πρωτάθλημα και το Σούπερ Καπ, να ανεβάζει συνεχώς νέους παίκτες και να κάνει τους ήδη παρόντες ακόμη καλύτερους, με μοναδικό ψεγάδι την χαμένη ευρωπαϊκή της ταυτότητα…
Και εκεί που όλα δείχνουν ότι πάνε καλά, έρχεται η φετινή χρονιά που η ομάδα εμφανίζει προβλήματα που κανείς από τους φιλάθλους δεν ήθελε να ξαναζήσει. Μεταγραφικά δεν υπήρξε σημαντική ενίσχυση για να ανέβει επίπεδο και ευρωπαϊκά, ταλέντα των προηγούμενων ετών δείχνουν ότι έχουν ταβάνι και αυτό δεν είναι καθόλου καλό για παίκτες ηλικίας 20 και 22 με τρανά παραδείγματα τους Φάτι και Φεράν Τόρες. Η ομάδα ‘πονάει’ σε θέσεις κυρίες και δεν βρίσκει τρόπους είτε να σκοράρει είτε και να αμυνθεί, με τον Τσάβι να βρίσκεται υπαίτιος σε ένα καράβι που βυθίζεται εδώ και οκτώ χρόνια.
Η Μπαρτσελόνα πληρώνει τα σπάταλα έτη της εποχής Μπαρτομέου και δεν βρίσκει τρόπο να ανακάμψει. Οι αγορές παικτών με υπέρογκα ποσά, οι τρελού επιπέδου μισθοί και οι συνεχείς αλλαγές προπόνητων, έφεραν την ομάδα στα επίπεδα της εποχής Κούμαν. Ο Τσάβι ανέβασε ταλέντα, έφερε παίκτες κλάσης όπως ο Λεβαντόφσκι, έκανε σαφώς και λάθη, όμως δεν ευθύνεται εκείνος για την κατάσταση της ομάδας όσο τουλάχιστον του καταλογίζεται. Προσπάθησε να διαδώσει με τον λιγότερο επιβλαβή τρόπο τον σύλλογο, όμως έμεινε μόνος σε αυτήν την προσπάθεια με αποτέλεσμα την αποχώρηση του.
Το τέλος των δύο πλευρών είναι απογοητευτικό, με τον κόσμο να μην αναγνωρίζει το τι έπραξε ο Ισπανός τεχνικός, να μην δίνει ελαφρυντικά και να μην σέβεται όπως θα έπρεπε έναν θρύλο της ομάδας. Το ξέσπασμα του Τσάβι στην συνέντευξη τύπου μετά την ανακοίνωση της αποχώρησης, δείχνει ότι όποιος και να έρθει, δεν θα μπορέσει να κάνει ευχάριστα το έργο του εάν δεν πετυχαίνει συνεχώς. Η Μπάρτσα εάν δεν αλλάξει τακτική και δεν πράξει τα ανάλογα, όπως την ενίσχυση του ρόστερ, το τέλος των σπάταλων επιλογών και την απόλυτη και ουσιαστική στήριξη σε όποιο πρόσωπο αντικαταστήσει τον Τσάβι, θα βρίσκεται μεταξύ μετριότητας και αποτυχίας…
