Κοντεύει σχεδόν μια γεμάτη διετία, στην οποία η Covid-19, έχει για τα καλά εισχωρήσει στις ζωές και την καθημερινότητα μας.
Μια διετία με lockdown, μέτρα πρόληψης και αντιμετώπισης, μια διετία στέρησης και υπερ-προστατευτικότητας. Με τεστ, κρούσματα, θανάτους, διαγγέλματα και πρόστιμα.
Και 24 μήνες μετά την… γνωριμία, η πανδημία είναι ακόμα εδώ, τυραννά ακόμα τα νοσοκομεία και τις Μονάδες Εντατικής Θεραπείας, το ιατρικό και το νοσηλευτικό προσωπικό.
Η χώρα μας έχει «κλειστεί στη γωνία του ρινγκ» από τον Κορωνοϊό, με ένα τέταρτο κύμα της πανδημίας να φέρνει στο φώς καθημερινά αρκετές χιλιάδες νέα κρούσματα, εκατοντάδες διασωληνωμένους συνανθρώπους μας και δυστυχώς, δεκάδες νεκρούς.
Οι νεκροί εχτές, 22 Νοεμβρίου, ήταν 105. Όχι σε 22 μέρες του μήνα, σε ένα 24ωρο.
Ο τραγικός απολογισμός ενός μήνα που ακόμα δεν έχει μπει στο τελευταίο του 7ημερο, ανέρχεται στους 1.435 νεκρούς. Της τελευταίας διετίας, στους 17.425. Μια πόλη όπως η Φλώρινα, η Έδεσσα ή η Σπάρτη, θα μπορούσε να είχε μείνει άδεια με αυτόν τον αριθμό.
Κι όμως, μέσα σε 11 μήνες που τα εμβόλια έχουν φτάσει στην Ελλάδα, το ποσοστό πλήρους ή μερικού εμβολιασμού, δεν αγγίζει το 70%. Σε πολλές περιοχές, κυρίως της Βόρειας Ελλάδας, δεν αγγίζει ούτε το 50%.
Κατ’επέκταση, καθημερινά, πέντε, έξι, επτά χιλιάδες νέα κρούσματα. Νέα μέτρα. Τριακόσιοι, τετρακόσιοι, πεντακόσιοι διασωληνωμένοι. Κι άλλα νέα μέτρα. Ογδόντα, ενενήντα, εκατό νεκροί. Περισσότερα μέτρα. Περιορισμοί σε ανθρώπους που βάζουν το «εγώ» πάνω από το «εμείς», παίρνοντας τη ευκαιρία των βημάτων προς την κανονικότητα και τοποθετώντας τη με μαεστρία στον κάδο των απορριμμάτων.
Ίσως κάποιοι πάθουν και μάθουν. Ίσως κάποιοι άλλοι, πραγματικά καταλάβουν τι σημαίνουν τα νούμερα που βλέπουν, ακούν ή διαβάζουν καθημερινά. Ίσως κάποιοι απλά δουν πως όπως το τελευταίο 24μηνο το περάσαμε όλοι μαζί, έτσι από την όλη υπόθεση πρέπει να βγούμε όλοι μαζί. Όλοι για έναν, και ένας, για όλους.
