του Χάρη Μυρτάκη
Η περίοδος που διανύουμε συνολικά ως κοινωνία είναι σε ένα άλλο επίπεδο παράνοιας. Εγκλήματα σε συχνότητα αλά CSI, ανθρώπινες ιστορίες που σοκάρουν, διαμάχες μεταξύ νέων ανθρώπων και πιο συγκεκριμένα φοιτητών που δεν ξέρω κατά πόσο ξεφεύγουν από το άσχημο πολιτικό θέαμα που αντικρίζουμε τα τελευταία 20 και παραπάνω χρόνια.
Θέματα όπως τα νομοσχέδια που ετοιμάζει η κυβέρνηση μονοπωλούν, με τα περισσότερα media να θέλουν να περάσουν μια γραμμή που φέρνει τους ανθρώπους που έχουν αντίθετη άποψη στο άλλο άκρο. Το νομοσχέδιο για τους γάμους των ομοφυλοφίλων δεν είμαι άξιος να το κρίνω και να πω την αλήθεια μου δεν ξέρω, αν η άποψη μου είναι ώριμη ώστε να πάρω κάποια θέση. Το άλλο νομοσχέδιο όμως μπορώ να πω ότι έχει διχάσει πραγματικά τους φοιτητές στην μέση, με τις δύο πλευρές πάντως να έχουν κάποια δίκια…
Εδώ να αναφερθεί η στάση της αστυνομίας, που τις περισσότερες φορές έχει έναν τουλάχιστον άσχημο τρόπο, να αντιμετωπίζει τους φοιτητές και αυτό δικαιολογείται με αρκετά παραδείγματα όπως την ευθεία βολή κρότου-λάμψης, σε φοιτητή στο ΑΠΘ τον Μάιο του 2022. Οι αστυνομικοί πρέπει να ηρεμούν το πλήθος όταν ξεφεύγει, χωρίς να φέρνει σε κίνδυνο ζωές ανθρώπων και με σεβασμό στην άποψη των διαμαρτυρόμενων….
Το θέμα της ιδιωτικής εκπαίδευσης υπάρχει εδώ και χρόνια κακά τα ψέματα, όμως αυτό δεν σημαίνει ότι τα δημόσια πανεπιστήμια πρέπει να εκμηδενιστούν. Από την άλλη και οι ιδιωτικές σχολές προσφέρουν όμως δεν είναι σωστό επειδή η κυβέρνηση προτιμά να στηρίζει τον ιδιωτικό από τον δημόσιο τομέα, να θέλει να κάνει το δικό της χωρίς την άποψη των φοιτητών…
Στο θέμα των πανεπιστημίων οι μεν φοιτητές έχουν δίκιο να διεκδικούν τα πιστεύω τους και από την άλλη οι δε το ίδιο καθώς το να χάνεται μια εξεταστική πάει πίσω τις ζωές τους συνολικά. Τα άκρα όμως δεν οδηγούν πουθενά και πρέπει επιτέλους να φύγει από τον χώρο των φοιτητών αυτή η πολιτικοποίηση που πραγματικά δεν υπάρχει λόγος να υπάρχει, καθώς μόνο διαχωρίζει, δεν τους προσφέρει τίποτα ουσιαστικό πέρα από το να εκφράζουν ιδέες υπέρ μιας κομματικής κατεύθυνσης και τους οδηγεί να έχουν μέσα τους μια ιδεολογία που θα τους μείνει σε όλη τους την ζωή. Στην Ελλάδα το πρόβλημα δεν είναι ούτε η αριστερά, ούτε η δεξιά ούτε το κέντρο αλλά συνολικά το πολιτικό σύστημα που δυστυχώς δεν ανταποκρίνεται όπως θα έπρεπε…
Οι φοιτητές πρέπει να τα βάλουν κάτω, να διεκδικήσουν μαζί αυτά που τους αξίζουν χωρίς να είναι σε όλα αντίθετοι λόγω της ΔΑΠ ή της ΚΝΕ ή της ΠΑΣΠ ή των ΕΑΑΚ. Χρειάζονται τα πάντα στον χώρο της εκπαίδευσης και τα δημόσια και τα ιδιωτικά πανεπιστήμια, χρειάζεται και το φροντιστήριο καθώς τα ελληνικά σχολεία δεν είναι σε θέση να καλύψουν ούτε τα κενά των μαθητών αλλά ούτε και την ύλη συνολικά των πανελληνίων εκ του αποτελέσματος. Ο δημόσιος τομέας έχει γενικώς παραγκωνιστεί σε όλα τα επίπεδα όμως η λύση δεν είναι ούτε το να μην υπάρχει, ούτε και να είναι όπως παλιά που ο καθένας έκανε ότι ήθελε…
Ο ιδιωτικός τομέας επίσης δεν πρέπει να εκμηδενιστεί όμως δεν είναι σωστό να γίνει και ο κύριος. Έχει προσφέρει πολλά λόγω της ανικανότητας του δημοσίου είτε στην εκπαίδευση, είτε στην υγεία όμως αυτό κοστίζει και δεν μπορεί η πλειοψηφία των πολιτών να ζει μόνο έτσι. Πρέπει να γίνουν διορθώσεις στον ένα τομέα ώστε να εξυπηρετεί αυτόνομα μια μερίδα των πολιτών καθώς τα χρήματα πλέον δεν έρχονται εύκολα και να υπάρχει και ο άλλος τομέας στο επίπεδο του να κάνει το έργο του και να προσφέρει και άλλες θέσεις εργασίας που μόνο καλό κάνουν.
Τα άκρα δεν κάνουν σχεδόν ποτέ καλό, η μέση λύση είναι αυτή που κάνει ένα κράτος να προχωρά όσο πιο ομαλά μπορεί!
