Ομοφοβία: Το υπόλειμμα μιας… άλλης εποχής

Διαφορετικότητα, ένας όρος με πολύπλοκες πτυχές. Τελικά είναι καλό να είσαι διαφορετικός ή είναι ένα ψεγάδι που πρέπει να κρύψεις; Η διαφορετικότητα αυτή, μπορεί να πηγάζει από διάφορα πράγματα, ένα από αυτά είναι η σεξουαλικότητα του ατόμου η οποία μπορεί να πάρει διάφορες κατευθύνσεις. Μια κατεύθυνση από αυτές, είναι η ομοφυλοφιλία. Με τον όρο ομοφυλοφιλία, εννοούμε την έλξη που νιώθει ένα άτομο προς τα άτομα ίδιου φύλου. Το ποσοστό των ομοφυλόφιλων, σύμφωνα με στατιστικές πηγές, ανέρχεται στο 4% του παγκόσμιου πληθυσμού, ανεξάρτητα από την χρονική περίοδο. Η ομοφυλοφιλία δεν είναι κάτι καινούργιο όπως πολλοί πιστεύουν, καθώς υπάρχει από την αρχαιότητα τόσο σε ανθρώπους όσο και σε διάφορα είδη ζώων, όπως οι καμηλοπαρδάλεις, τα δελφίνια, οι κύκνοι και πολλά άλλα.

Όπως διαπιστώνουμε λοιπόν από τα παραπάνω, η ομοφυλοφιλία υπήρχε ανέκαθεν σε πολλά είδη του ζωικού βασιλείου. Η ομοφοβία όμως υπάρχει μόνο σε ένα, στο ανθρώπινο. Η λέξη ομοφοβία δημιουργήθηκε το 1969 από τον κλινικό ψυχολόγο George Weinberg, και αναφέρεται στο μίσος ενός ανθρώπου απέναντι σε κάποιον ομοφυλόφιλο. Στην Ελλάδα, υπάρχουν αρκετοί άνθρωποι με ομοφοβικές αντιλήψεις που δεν αποδέχονται τους γκέι, ενώ πολλές φορές τους θεωρούν κατώτερους πολίτες του κοινωνικού γίγνεσθαι.  Από την άλλη πλευρά όμως, υπάρχουν και αυτοί που υποστηρίζουν τα δικαιώματα των γκέι, όπως αποδείχτηκε μέσα από την έρευνα της Focus-Bari, όπου οι 3 στους 4 Έλληνες δηλώνουν ότι η κοινωνία θα έπρεπε να αποδέχεται την ομοφυλοφιλία. Την ίδια άποψη έχει και ο Χ, ο οποίος είναι ομοφυλόφιλος: «Η κοινωνία δεν δίνει τα ίδια δικαιώματα στους γκέι και στους στρέιτ, είναι σαν να προσπαθεί να μας κρύψει, μας κάνει να νιώθουμε ενοχές για αυτό που είμαστε».

Η ομοφοβία και ο κοινωνικός αποκλεισμός που βιώνουν τα ΛΟΑΤΚΙ άτομα, έχει μεγάλο αντίκτυπο στο «είναι» τους.  Δεν είναι λίγες οι φορές που γκέι άτομα κρύβουν κάτω από το χαλί τις ερωτικές τους προτιμήσεις, με σκοπό να ταιριάξουν στις απαιτήσεις της εκάστοτε κοινωνίας. Ένα τέτοιο περιστατικό εξέφρασε και ο Χ: «Με τις σχέσεις μου δεν κυκλοφορούσα ποτέ στην πόλη για μια βόλτα, καφέ κλπ. Φοβόμουν μη μας κακοχαρακτηρίσει κανείς ή να μη μας δει κανένας γνωστός». Τα λόγια του Χρύσανθου δεν θα τα έλεγε κανείς παράλογα, καθώς έχουμε ακούσει πολλά περιστατικά λεκτικής ή και σωματικής βίας κατά των ΛΟΑΤΚΙ ατόμων. Σύμφωνα με μια έρευνα του 2018 καταγράφηκαν μέσα σε ένα έτος συνολικά 33 περιστατικά σωματικής βίας κατά γκέι ή τρανς ατόμων. Τις περισσότερες φορές οι μάρτυρες του περιστατικού δεν αντέδρασαν, ενώ όταν το θύμα αργότερα ενημέρωνε τις αρχές για τη βία που δέχτηκε, η δικαιοσύνη απουσίαζε…

Ποιος είναι όμως αυτός ο παράγοντας που καθορίζει την ομοφοβική ή μη συμπεριφορά του ανθρώπου; Η οικογένεια θα λέγαμε ότι είναι η κορωνίδα της ορθής διαπαιδαγώγησης. Το οικογενειακό περιβάλλον είναι αυτό που μαθαίνει σε ένα άτομο, από μικρή κιόλας ηλικία, να σέβεται τους συνανθρώπους του ακόμα και αν αυτοί είναι διαφορετικοί από αυτό και πως η διαφορετικότητα, όποια και αν είναι αυτή, δεν είναι μειονέκτημα. Τι γίνεται όμως όταν η ίδια η οικογένεια αναπαράγει ομοφοβικές συμπεριφορές προς τα γκέι παιδιά; Γενικότερα, η στιγμή που ένα γκέι άτομο αποφασίζει να παραδεχτεί στον περίγυρο του το σεξουαλικό του προσανατολισμό κάνοντας το λεγόμενο coming out, είναι πολύ σημαντική. Είναι η στιγμή που ανοίγεται στους κοντινούς του ανθρώπους, αναζητώντας την υποστήριξη και την αγάπη τους.

Όμως τα πράγματα δεν έρχονται συνήθως όπως τα περιμένουν. Μια μελέτη του Robinson και Al. Απέδειξε ότι τα δύο τρίτα των γονέων αντέδρασαν αρνητικά στο coming out των παιδιών τους. Κάτι ανάλογο περιέγραψε και ο Χ: «Συνειδητοποίησα ότι είμαι γκέι όταν ήμουν 17. Όταν η μητέρα μου έμαθε ότι είμαι γκέι το πρώτο πράγμα που είπε είναι τι θα πει η γειτονιά. Μου είπε ότι αν συνεχίσω να έχω σχέσεις με αγόρια θα φύγουμε από το σπίτι μας. Μου είχε πει χαρακτηριστικά ότι θέλει να δει το γιο της γαμπρό και όχι νύφη. Από την άλλη ο πατέρας μου αντέδρασε πολύ πιο ψύχραιμα, το μόνο που μου είπε είναι να προσέχω» Στη συνέχεια πρόσθεσε: «Η μητέρα μου είπε στη κουμπάρα της όλα όσα της είπα. Αυτή, προκειμένου να με βάλουν στον «ίσιο δρόμο», προσπαθεί να με πείσει να βγω με τη κόρη μιας φίλης της, αγνοώντας τη ταυτότητα μου».

Συνοψίζοντας, σε αυτό το σημείο καταλαβαίνουμε πως η ομοφυλοφιλία υπήρχε, υπάρχει και θα υπάρχει στις κοινωνίες μας. Ο σεξουαλικός προσανατολισμός ενός ανθρώπου δεν αποτελεί αίτιο χλευασμού και κριτικής, καθώς η διαφορετικότητα είναι κάτι που εν έτει 2021 πρέπει να αγκαλιάζεται και όχι να λογοκρίνεται. Η κοινωνία, η οικογένεια και το σχολείο έχουν το αμετάθετο χρέος της αποδοχής της ΛΟΑΤΚΙ κοινότητας, καθώς και τη μετάδοση ενός πιο ανοιχτόμυαλου ιδεώδους στη νέα γενιά. Ας ξεπεράσουμε το τοίχος των προκαταλήψεων και των στερεοτύπων, για να καταφέρουμε να χτίσουμε μια κοινωνία της ισότητας και της αποδοχής. Διότι μη ξεχνάμε, ότι σε έναν ασπρόμαυρο κόσμο, η διαφορετικότητα, όποια και αν είναι αυτή, είναι το ουράνιο τόξο.